03/01/2020
อี่ปี้จ๋า ลั้นลาพาไปแอ่ว... ฮาร์บิน ตอนที่ 3
เช้านี้ที่ปักกิ่ง... หมู่เฮาตื่นขึ้นมา หาของเช้ากินในโรงแรม เสร็จแล้วแต่งองค์ทรงเครื่อง รอรถที่เช่าเหมาคันไว้ มารับไปแอ่วกำแพงเมืองจีน
รถมารับตามเวลา คนขับพูดอังกฤษไม่ได้ซักคำ (ถ้าเช่าแบบพูดอังกฤษได้ ราคาจะสูงกว่านี้มาก) ยังดีที่น้องจ๊อ ผู้เชี่ยวชาญภาษาจีน คอยโทรศัพท์ประสานให้ ไม่งั้นคงได้ไปแอ่วกำแพงดินที่เจียงใหม่แทน 555
คนขับรถชื่อะหยังบ่าฮู้ จับคำตอนท้ายได้ว่าหมิง อี่ปี้เลยฮ้องว่าอาหมิง ท่าทางอ้ายน่าจะเป็นคนอารมณ์ดี พยายามเปิดเพลงฝรั่งให้ฟัง หมู่เฮาก่อฟังไปงั้นๆ เพราะมันบ่าม่วน เป๋นเพลงยุคใหม่ บ่าเข้าสไตล์คลาสิคของเฮาเลย... เปิดได้บ่ากี่เพลง อ้ายหมิงก่อคงก้าย เปลี่ยนไปเปิดเพลงจีนแทน แล้วอ้ายก่อฮ้องไปโตย ท่าทางอยากเอนเตอร์เทนลูกค้าสุดฤทธิ์ ติดที่อู้กั๋นบ่าฮู้เรื่อง นี่ล่ะ 555
อาหมิงขับรถไปถึงลานจอดรถ ชี้โบ๊ชี้เบ๊ให้ขึ้นรถบัส แล้วบอกว่าจะรออยู่ตรงนี้ เต๊ะท่าว่าหิวเมื่อไหร่ก่อลงมาละกัน หมู่เฮาก่อเลยต้องขึ้นบัสจากลานจอดรถไปยังที่ซื้อตั๋ว หมู่เฮาซื้อตั๋วกระเช้าไฟฟ้าไปกลับ แล้วก่อเข้าไปต่อคิว พอถึงคิว...โหะ ... เข้าบ่าได้แห๋มเมาะ... เป๋นว่าต้องไปซื้อตั๋วเข้าชมกำแพงเมืองจีนแห๋มต่างหาก... แล้วมันจะขายแยก เพื่อ......
หมู่เฮาก่อต้องออกจากแถว ออกมาซื้อตั๋วชมกำแพงเมืองจีนแห๋ม (ตรวจพาสปอร์ตละเอียดยิบเลยเน่อเจ้า ไผลืมนี่ เสร็จแน่นอน) ได้ตั๋วแล้ว ก่อต้องเข้าไปต่อคิวขึ้นกระเช้าใหม่ ไหลพรืดพรืดขึ้นไปตางบน วิวก่องามใช้ได้ แต่ที่ดีกว่าคือ บ่าต้องอิดเตวหอบแฮ่กๆขึ้นไปเจ้า
พอขึ้นไปถึงด้านบน ก่อต้องใช้มอเตอร์ขา เตวขึ้นบันไดไปแห๋มพักใหญ่ ระหว่างทางก่อต้องเผชิญกับกองทัพคนมหาศาล สุนสันอุนอัน ต้องเหลียวผ่อกั๋นหื้อดี ถ้าหลงไปนี่ สีจะเซาะกั๋นแห๋มเมิน
พอขึ้นไปถึงยอดสูงสุด ก่อมีแต่นักท่องเที่ยวชูมือชูกล้อง ถ่ายรูปกันสลอน คำว่ารูปดี ไม่มีส่วนเกิน...มันเป๋นจะได หาบ่าได้แถวนี้เน่อเจ้า อิอิ
หมู่เฮาก่อถ่ายรูปกั๋นมุมนั้นมุมนี้ จ๋นเป็นที่พอใจ แล้วก่อลงคันไดหลิ่ง มาขึ้นรถบัส กลับไปที่รถอาหมิง วิ่งเข้าปักกิ่งตามเดิม แต่ขาปิ๊ก ขอน้องจ๊อส่งภาษาบอกอาหมิงว่า บ่าปิ๊กโรงแรมเน่อ ขอหื้อไปส่งที่ร้าน...อะรูมิไร้ จำชื่อบ่าได้... แต่ว่าเป็นร้านดัง ที่ใครๆต้องมากินติ่มซำกันที่นี่
ไปถึงแล้ว หมู่เฮาก่อชี้ๆเอาจากในเมนูนั่นล่ะ สั่งมาชนิดไม่ลืมหูลืมตา อะหยังก่อเป๋นดีไค่อยากไปหมด แต่ก่อเป็นที่น่าพอใจ อาหารอร่อยทู้กกกก อย่าง ราคาไม่ได้แพงมากมาย พอจ่ายไหว สบายท้องเจ้า
จากนั้นหมู่เฮาก่อไปเตวแอ่วที่วัดลามะ ใกล้ๆร้านอาหาร แล้วถึงจะปิ๊กโรงแรม
ก่อนจะถึงโรงแรม จะต้องผ่านจตุรัสเทียนอันเหมิน จะมีเจ้าหน้าที่ตั้งจุดสแกนกระเป๋าทุกใบ แถมตรวจพาสปอร์ต วีซ่า ชนิดที่เรียกได้ว่าเคร่งครัดสุดๆ หมู่เฮาก่อต้องจกพาสปอร์ตออกมาผ่านกระบวนการตามขั้นตอนที่ว่าไป
ก่อนถึงโรงแรม หมู่เฮายังได้แวะแอ่วถนนคนเดิน แต่ละร้านบ่ามีป้ายราคาบอกซักหน้อย ต้องคอยส่งภาษาจิ้ม จิ้มตัวเลขคุยกัน ของชนิดเดียวกัน ราคาต่างกันดังฟ้ากับเหวก่อมีเน่อ ต้องเล็งดีๆเจ้า
เดินกันเพลิน กว่าจะถึงโรงแรมได้ ตึงอิด ตึงหนาว ปวดร้าวแข้งขา และส้งทรีนไปหมด หมู่เฮาเลยแยกย้ายกันไปพักผ่อน วันพูกค่อยว่ากันใหม่เจ้า...
03/01/2020
อี่ปี้จ๋า ลั้นลาพาไปแอ่ว...ฮาร์บิน ตอนที่ 2
หลังจากผ่านวิบากกรรม ล่นขึ้นเครื่องได้สำเร็จ หมู่เฮาก่อบินจากคุนหมิง มุ่งหน้าสู่ปักกิ่ง ใช้เวลาบินประมาณสามชั่วโมงป๋าย โดยสายการบิน China Eastern Airlines
มันเป็นธรรมชาติของคนจีนหรืออย่างไร ที่จะต้องทำอะไรทุกสิ่งทุกอย่างด้วยอาการเลิ่กลั่กกระแทกกระทั้น ไม่ว่าจะเป็นการพูดการจา (ถึงแม้จะฟังไม่เข้าใจ แต่รู้สึกถึงหางเสียงที่ไม่น่าฟัง) การเสิร์ฟอาหาร น้ำดื่ม แม้กระทั่งการแลนดิ้งของนักบิน (ลงคุนหมิง ลงปักกิ่ง เมื้อนนน กันเป๊ะ) เหมือนเครื่องบิน 'ปุ้งจะหลั้น จะหลั้น' มาในอากาศ พอลง ก่อลงแบบบ่ามีเบรค ปุ้งจะหลั้น จะหลั้น ส่ายไปส่ายมาบนรันเวย์ กว่าจะหยุดได้ เล่นเอาหายใจ๋บ่าทั่วท้อง กั๋วผะเหลิ้ดตกข้างตางขนาดหลู้...
เครื่องยังบ่าตันจอดสนิทดี พี่จีนทั้งหลายก่อจะพากันลุก จนน้องแอร์ต้องเอิ้นมาเป๋นกำ เป๋นกำ เดาความหมายได้ว่า... นั่งก่อนเน่อ ปี้น้องเน่อ จะไปลุกเตื้อ รอเครื่องจอดสนิทก่อนเน่อเจ้าาาา... เช่นเดียวกับตอนเครื่องขึ้น ที่ไฟรัดเข็มขัดยังไม่ดับ พี่จีนทั้งหลายก่อจะลุกเข้าห้องน้ำ น้องแอร์ก่อต้องเอิ้นบอกประมาณเดียวกันนี่ล่ะ
แห๋มอย่างคือเรื่องต่อแถวเข้าคิว คนประเทศนี้เปิ้นบ่าฮู้จักการเข้าคิวกาว่าจะได้ แซงได้ แซง ตัดหน้าวืดดด วืดดด เอาขี้ปุ๋มดัน โย้นไปโย้นมา เป๋นดีน่ารำคาญ อี่ปี้ต้องปักหลักหื้อมั่น กำบะอั้นคงโดนโย้นสะเด็นออกจากแถวเป็นแน่แท้
หมู่เฮาลงเครื่องมา สัมผัสกับอากาศลบเจ็ดองศา เป่าปากฮ่า ฮ่า ออกมาปอเป๋นไอหมอก และเมื่อได้กระเป๋าแล้ว หมู่เฮาก่อออกมารอรถที่เช่าเอาไว้ จองผ่านเว็ปไซด์อโกด้า หึยยยย หยังบ่ามีไผมาชูป้ายชื่อเฮาว้าาา หรือว่าเฮาโดนต้มหว่า... ฮาไค่เหน่อยละเน่อ
หมู่เฮาพากั๋นเดินเซาะหาคนที่ดูเหมือนว่าจะเป๋นคนขับรถ จ๋นเพื่อนปิ่นไปเจอ เป๋นว่าอ้ายไปยืนกระสับกระส่าย คอยืดคอยาวอยู่แห๋มทางออกหนึ่ง
รถที่มารับ ดีงามตามสเปคที่จองไว้ มาส่งถึงโรงแรมอย่างปลอดภัย หมู่เฮาก่อเข้าไปข้างใน มีพนักงานหญิง หน้าบูดหน้าเบี้ยวมาให้บริการ อู้จ๋าภาษาจีนแบบมะนาวแล้งน้ำสุดๆ แล้วก่อคิดเงินอี่ปี้เต็มจำนวน อี่ปี้ก่อทักท้วง เพราะก่อนเดินทาง มีการหักเงินในบัตรเครดิตของอี่ปี้ไปสองร้อยกว่าหยวนแล้ว ยะหยังอี่ปี้ต้องจ่ายจำนวนเต็มแห๋ม นางก่อใช้แอพแปลภาษา ได้ความว่าเว็ปไซด์เป็นคนหัก บ่าเกี่ยวกับโรงแรม...อี้หวะ อี้ปี้ก่อเถียง อี่น้องก่อแป๋งหน้าเหวี่ยง ขึ้นเสียงใส่สุดฤทธิ์สุดเดช
ตอนนั้นมันเป็นเวลาตีสองแล้ว อิดก่ออิด อี่ปี้ขี้คร้านต่อความ เลยจ่ายไปก่อน กะว่าวันพรุ่ง ค่อยมาเคลียร์กับคนที่พอจะเจรจาภาษาอังกฤษได้ และมีอำนาจตัดสินใจมากกว่าอี่น้องหน้าบูดคนนี้
หมู่เฮาถามอี่น้องหน้าบูดว่า บนห้องมีน้ำดื่มไหม นางตอบอย่างเสียมิได้...บ่ามี หมู่เฮาเลยขอซื้อน้ำที่วางขายในตู้ข้างเคาน์เตอร์ นางกดราคาในเครื่องคิดเลข แล้วโจ้งโบ๊ะลงบนเคาน์เตอร์... โห... หยาบบบบบ แต๊ว่า กิริยาบ่างามซักหน้อย อี่ปี้ลมขึ้น เลยโจ้งซะตางลงบนเคาน์เตอร์พ่อง นางหันมาปรายตามอง ทำสีหน้าบ่าปอใจ๋ แต่อี่ปี้หาสนใจไม่ ฮาก่อทำได้เหมือนกั๋นเว้ย มีปัญหาหยังก่อ...
แต่ในที่สุด หมู่เฮาก่อเข้าห้องได้ แยกย้ายกันพักผ่อน วันพูกจะต้องออกไปผจญภัยแห๋ม ขอหลับเอาแฮงก่อนเน่อเจ้า...
02/01/2020
อี่ปี้จ๋า ลั้นลาพาไปแอ่ว...ฮาร์บิน ตอนที่ 1...
วันหนึ่ง เพื่อนปิ่นของอี่ปี้ ออกปากชวนไปแอ่วฮาร์บิน... หืออออ... ฮาร์บิน มันอยู่โหม้งใดในโลกนี้หว่า... แล้วจะไปยะหยัง อี่ปี้ม่ายเข้าจาย...
เพื่อนปิ่นบอกว่า น้องจ๊อไปเรียนภาษาจีนที่ฮาร์บิน เพื่อนปิ่นและคุณสา จะไปแอ่วหาน้องจ๊อ เลยชวนเพื่อนๆไปแอ่วโตย
อี่ปี้ลองหาข้อมูล พบว่า...ฮาร์บินอยู่ทางตอนเหนือของจีน ใกล้มองโกเลียและรัสเซียมากๆ ในช่วงหน้าหนาว อุณหภูมิลดต่ำลงถึงขั้นติดลบ บางปีถึงขั้นลบสามสิบ ลบสี่สิบ และจะมีเทศกาลแกะสลักน้ำแข็งเป็นรูปร่างต่างๆ ประกวดประชันกัน
รู้อย่างนี้ ต่อมอยากของอี่ปี้ก่ออักเสบขึ้นมาอีกรอบ ตาโตเนื้อเต้นริกๆ กระซิกกระซี้ ตอบตกลงกับเพื่อนปิ่นไป...
รวบรัดตัดความ สรุปได้ว่า... คณะจากเจียงใหม่มีอ้ายป๊อก เพื่อนปิ่น เพื่อนนก และอี่ปี้ รวมสี่คน เดินทางจากเจียงใหม่ เปลี่ยนเครื่องที่คุนหมิง ไปลงปักกิ่ง แวะแอ่วปักกิ่งสามวัน ปิ๊กมาขึ้นเครื่องแห๋มกำ แล้วบินต่อไปยังฮาร์บิน ที่ที่น้องจ๊อรออยู่
รวบรัดอีกที จนถึงวันที่ทุกคนเดินทางมาขึ้นเครื่อง เครื่องบินของหมู่เฮาบินออกจากเจียงใหม่ในเย็นวันที่ 27 ธันวาคม 62 บินไปคุนหมิง หมู่เฮามีเวลาเปลี่ยนเครื่องที่คุนหมิงราว 1.15 ชม.
ลงจากเครื่องปุ๊บ มีเจ้าหน้าที่มาแจกบัตรคล้องคอเป็นภาษาจีนให้ แปลได้ว่า นี่คือผู้โดยสารต่อเครื่องนะจ๊ะ... หมู่เฮาก่อกั๊นอุ่นใจ๋... สบายแล้วตรู... ที่ไหนได้... หมู่เฮายังคงต้องเข้าแถวไปผ่าน ตม.ขาเข้า
แถม ตม. ก่อยังต๊ะต่อนยอน ตรวจเอกสารผู้โดยสารแต่ละคนอย่างละเอียด ที่น่าลุ้นคือ บางคนโดนตรวจ แล้วน่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่าง คนเหล่านั้นจะถูกเจ้าหน้าที่พาไปอีกทางหนึ่ง จึงเป็นที่น่าหวาดเสียวว่า... ตูข้าจะผ่านไหมแว้...
จวบจนมาถึงคิวอี่ปี้ อี่ปี้ก่อเข้าไปแจกยิ้มให้ ตม.หญิงหน้าโหดคนหนึ่ง นางก็คีย์ข้อมูลก๊อกแก๊กๆไปซักกำ แล้วนางก็ทำเสียงอะไรบางอย่างในคอ... จากนั้น นางก็หันไปเรียกเจ้าหน้าที่ชายอีกคนมาดูจอมอนิเตอร์...
หึยยยย... อะหยังน่ะ... อี่ปี้ชักใจ๋บ่าดี มีอะหยังเกิดขึ้นนิ... ผ่านไปซักกำ เจ้าหน้าที่ชายก่อเรียกอี่ปี้ออกจากแถว พาไปยังอีกเคาน์เตอร์หนึ่งใกล้ๆกัน... ป๊าดดดด... โทะ... ใจ๋อี่ปี้หล่นไปอยู่ตาตุ่ม พยายามรวบรวมสติ ทำใจดีสู้เสือ ทำเฉยๆเข้าไว้
เจ้าหน้าที่ที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าคีย์ข้อมูลก๊อกแก๊กต๊อกแต๊ก ซักพักก่อพูดภาษาจีนมาชุดหนึ่ง (ซึ่ง... แปลไม่ออกเว้ย) แล้วก่อยื่นพาสปอร์ตคืนให้ ใจอี่ปี้อยากจะเจริญพรซักชุดใหญ่ๆ แต่ไม่กล้า ถ้ามีปัญหาในจีนแผ่นดินใหญ่ เห็นจะไม่เข้าที อี่ปี้เลยรีบแจกยิ้มให้ เปี๋ยพาสปอร์ตได้ ก่อจ้ำอ้าวออกมาแบบไม่เหลียวหลัง
พอกลับมารวมกลุ่ม ทุกคนก่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น อี่ปี้ก่อบอก...บะฮู้เหมือนกั๋น แต่ท่าทาง ตม.หญิงคนนั้นเหมือนจะคีย์ข้อมูลอะไรซักอย่างพลาดไป แล้วต้องให้ระดับหัวหน้าแก้ไขปัญหาให้...
ยัง ยังบ่าจบ... วิบากกรรมยังมี พอออกจาก ตม. ได้ หมู่เฮาก่อต้องไปหาช่องทางที่จะผ่านไปขึ้นเครื่อง... ซึ่ง... มันมีไหนวะ ป้ายบอกทางก่อบ่ามี ถ้าไปตามช่องทางปกติ จะต้องไปผ่าน ตม.ขาออกอีกครั้ง มีหวังตกเครื่องแน่ๆ
ถามไผ ก่ออู้อังกฤษบ่าได้ จนมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินผ่านมา อี่ปี้ล่นเข้าไปหา เอาป้ายคล้องคอชูให้ดู อ้ายถึงชี้โบ๊ชี้เบ๊ให้ไปเข้าจ๊อกเล็กๆ รูเท่าแมวลอด ถึงได้รู้ว่านั่นคือช่องทางสำหรับผู้โดยสารเปลี่ยนเครื่อง... ธัมโม สังโฆ...
เจ้าหน้าที่ก่อหยังมาขิ่วแต๊ขิ่วว่า หันอยู่นาว่าเวลาเปลี่ยนเครื่องแทบไม่มี สแกนกระเป๋าแล้ว ก่อยังหื้อเตข้าวเตคัวในกระเป๋าออกมาผ่อแห๋ม ยาสีฟันก่อโดน แปรงสีฟันก่อโดน...เคิ่ววว... ขิ่วเกิ๊นนนน ป๋ายบะปอ ยังหื้อขึ้นยืนบนแท่น ลูบซ้ายป่ายขวา ตึงหน้าตึงหลัง กั๋วอะหยังล้ำเหลือน้อออออ หงื้ดแต๊... กว่าจะผ่านออกมาได้ ใช้ไปเป๋นสิบนาที
และแล้วหมู่เฮาก่อเป๋นผู้โดยสารกลุ่มสุดท้าย ที่ขึ้นเครื่องไปได้แบบฉิวเฉียด... เครียดดดด เจงเจง...
14/12/2018
อี่ปี้ไปไอซ์แลนด์...ดินแดนแห่งความเหน็บหนาว กลับมาเล่าเรื่องราวยังไม่ทันจบ
มีอันต้องไปโอมาน...เมืองทะเลทรายอันแสนร้อนระอุ
เอาเป็นว่า ค่อยๆเล่า เอากำเรื่อง เฮาจะได้ม่วนไปโตยกั๋นเน่อเจ้า ^^
08/11/2018
